vatna

(að), v.

1) to water (vatna hestum, fénaði);

2) to fast on water, = vatnfasta;

3) impers., land vatnar, the land disappears under the (horizon at) sea (þeir sigldu þrjá daga til þess er landit var vatnat).

* * *

að, to water; er allri hennar hjörð var vatnað, Stj. 171; vatna hestum sínum, Sturl. iii. 24.

2. metaph. phrases; vatna músum, to ‘water mice,’ weep, have tears in the eyes (see auga); vatna lömbum, to ‘water lambs,’ to lie down and drink from a running stream; láta vatna undir e-t, to lift (a heavy thing) just from the ground so that water can flow underneath.

3. the naut. phrase, svá suðr með landi, at sær var í miðjum hlíðum en stundum vatnaði land (acc.), Ó. H. 149; þeir sigldu þrjá daga til þess er landit var vatnað, Fb. i. 431; eyin er nær vötnuð, Fms. vi. 379; þá drægi svá skjótt undan at náliga vatnaði seglin, Fb. ii. 15.

4. eccl. = vatnfasta; heitr hón at vatna æfinliga fyrir dag Guðmundar biskups, ok gefa málsverð, Bs. i. 619; v. fyrir báðar Þorlaks-messur, Sturl. ii. 252, H. E. ii. 188; fyrr en lærir at leggja af blót ok Laugar-nætr at vatna, Skíða R. 202.